Vrijdag 3 September

We zijn ondertussen al een paar dagen ver in de nieuwe hoedanigheid van de Aanstaande schrijver. De metamorfose van moegestreden business developer in aanstaande schrijver ging niet gepaard met rookwolken en geknetter zoals we kennen in de films van De Hulk of Superman.

De Toen-nog-Business Developer was nog wat business aan het developen die zonnige ochtend van 1 september. Klokslag twaalf uur klapte hij zijn PC dicht, schoof zijn stoel naar achter, duwde zich voor de laatste maal af op de bureau, stond op, rekte zijn rug en keek de kamer rond. Niemand scheen zich bewust van dit emotionele moment. Vijfentachtig maanden labeur (we vergeten de vakanties eventjes), kwamen hier tot een einde. De bijna ex-business developer schraapte zijn keel met de hoop op aandacht. Een dromende collega keek op met de vraag: "Gaan we nu al lunchen?". De aanstaande schrijver stond er alleen voor. Hij nam zijn PC, telefoon en badge en schreed naar het kantoor van zijn binnenkort ex-baas. "Baas, het zit erop" zei hij, onderwijl de PC, telefoon en badge presenterend als een afscheidsgeschenk. De laatste keer het woord 'baas' gebruiken, deed hem immens deugd. De baas voelde het als zijn plicht enkele gemeenplaatsen als "hoeksteen, missen, het beste" te berde te brengen om zijn overgang naar ex-baas te markeren. Ex-baas en ex-werknemer keken elkaar diep in de ogen tijdens de lange, finale handdruk. Dezelfde gedachte schoot door hun beider hoofd: "Ik hoop dat je het redt." De Aanstaande Schrijver keek niet meer om terwijl hij het kantoor en alle herinneringen achterliet. Tijdens de rit met de lift hield de Herboren Loonslaaf de ogen gesloten, zonder aan de toekomst te durven denken. Bij het buitenkomen knipperde hij met diezelfde ogen. Hij was de felle zon niet meer gewoon, op normale werkdagen kreeg hij die zelden te zien. Geen reden tot haast op deze mooie dag, dus wandelde de aanstaande schrijver naar de metro. Eenmaal thuis begroette hij de verbaasde blikken van de buren met een zachte hoofdknik. "Ze zullen er net als mezelf wel aan wennen," bedacht hij. Hij ging direct naar zijn schrijfhol waar papier en pen al geruime tijd klaarlagen, in afwachting van Het Grote Moment, Dag Nul, de Start. De aanstaande schrijver had nog willen koffie zetten, maar daar was geen tijd voor: de pen braakte een onstuitbare vloed van woorden uit. Het werd donker, en nog kon de Aanstaande Schrijver zijn inspiratie geen halt toeroepen. Toen het terug licht werd, dwong hij zichzelf terug te keren naar de aardse wereld met het voornemen een pot koffie te zetten. Toen hij opkeek, zag hij de buren beginnen aan hun nieuwe dag, beladen met aardse karweien.

Dit was hoe ik mij mijn laatste dag voorgesteld had. Het liep ietsje anders. De wereldse beslommeringen verhinderen mij nog enkele dagen te metamorfoseren in Aanstaande Schrijver. Ik was de laatste business aan het developen in Korea en inderdaad, om 12 uur klapte ik mijn PC toe. Echter niet om mijn nieuwe vrije leven tegemoet te treden, want ik had me al geëngageerd voor nieuw werk, het auditen van hotels. Dat leek leuk op papier, maar de eerste audit was geen lachtertje. Er kwam geen aan einde aan de Excel sheet met de hotelvoorzieningen die moesten gekeurd worden. Drie dagen ben ik zoet geweest met wat ik als tijdverdrijf op exotische locaties voorzien had. We zullen zien of we dit nog doen.

Het was dus al 3 september voor ik in Shanghai aankwam, waar Hannah mij ongeduldig opwachtte. Inge en Simon waren net naar België vertrokken, dus het huishouden was beheersbaar. Dit ontroerende moment van terugzien was natuurlijk geen goed moment om een schrijverscarrière te starten. Bovendien moest ik me nog inschrijven en de niveautest ondergaan op de Chinese school. Dat was rap beklonken: omdat ik gaan karakters kan, vloog ik in de laagste klas. Hannah was ook mee, en de leraar vond haar Chinees beter dan het mijne. Het is soms moeilijk om te oordelen wanneer de Chinezen grapjes maken of serieus zijn.

Zondag 5 September

Op de dag des Heren (uitgebreid tot het volledige weekend) zou het toch ook niet correct zijn om stevige arbeid te verzetten. Dit jaar moet er vooral - maar niet alleen - geschreven worden. Met de kinderen bezig zijn, staat ook op het lijstje. Bij ontstentenis van Simon zijn papa en Hannah het ganse weekend opgetrokken: samen gaan zwemmen, in de sauna, frieten en pizza eten in de Time Passage, rondfietsen, winkelen... nu we niet meer moe zijn van ons werk hebben we geen excuus meer om stil te zitten. Dat schrijven moet maar wachten tot maandag.