Maandag 29 Augustus

Inpakken en wegwezen!!

Lijkt simpel, maar om in te pakken moet eerst een leger verhuizers ons meubilair in karton steken, en dan nog niet alles, want de Muze moet hier nog drie maanden een plaats om te zitten en te slapen hebben. Wegwezen? Dat gaat het makkelijkst met het vliegtuig, maar om onverklaarbare redenen zitten alle vliegtuigen tjokvol deze tijd van het jaar maar viavia heeft de Heel-Binnenkort-Ex-Schrijver nog een ticket kunnen scheefslaan op een vliegtuig in Westelijke richting.

De Schrijver en zijn Muze sloten de heerlijke tijd in Shanghai af met een diner op de mooiste plaats van Shanghai, waar we mijmerend over het voorbije Schrijversjaar uitkeken op de gebouwen waar een deel van het Boek der Boeken zich afspeelt. Ook de uitdagingen van drie maand vrijgezellenleven in het losbandige Antwerpen of verre Shanghai kwamen uitgebreid aan bod.

Dinsdag 30 Augustus

Geen cadeau op de verjaardag van de Muze kan de dankbaarheid uitdrukken van de Schrijver-die-De-Kans-kreeg. Een schoon Chinees schilderij - dat pas betaald moet worden als de Artiest weer op een loonlijst staat - komt toch al een beetje in de buurt.

Woensdag 31 Augustus

Net zoals 52 weken geleden, staat de Schrijver weer alleen met zijn emoties. De zoon van de Ex-Schrijver - toegegeven, zijn emotionele ontwikkeling heeft nog tijd om te groeien - was het laatste familielid om afscheid te nemen van de Door-De-Plicht-Geroepen-Vader. Simon dacht dat we naar het ballenbad gingen dus dat was geen teder vaarwel toen ik de deur voor zijn neus dichttrok. Enkele uren daarvoor had Hannah mij onverschillig de rug toegedraaid van zodra de school en de nieuwe speeltjes in zicht kwamen. Zelfs een pathetisch "Papa gaat heel lang weg, misschien wel dertig keer slapen," kon ze niet stoppen. Dat kind weet het al: het leven gaat voort, beter genieten van het moment in plaats van ervan te klappen.

De Muze, normaalgezien een emotionele schatkamer, vertrok vandaag zonder te verpinken naar haar dagtaak. De begrippen "het einde van een tijdperk", "een hoofdstuk omgedraaid" en "onzekere toekomst" leken aan haar voorbij te gaan. Een vluchtige kus, een klappende deur, en de Verweesde Schrijver had enkel zijn koffie als troost.

Tijd voor clichés. Een wraakoefening op de valreep van al die zinnen die de voorbije maanden gesneuveld zijn in de literaire veldslag op het tweede verdiep van Tianping Road 242. De Verloren Zoon keert terug naar het Moederland. Hoog boven de wolken lopen de met-niemand-gedeelde emoties elkaar voor de voeten. Blij natuurlijk voor zes jaar China. Het is goed geweest, zeker nu de ervaring op papier staat. Ik begrijp nog altijd niets van dit land, maar ik kan het nu al goed verbergen achter geleerde stellingen. Onzeker of nu terugkeren wel een goed idee is. We klampen ons vast aan enthousiaste verhalen van teruggekeerde Shanghainezen. Loonslaaf of Artiest? Laat ons met bescheiden verwachtingen bezien wat dit boekje teweegbrengt. Bedroefd om het gezellige dorp en de boeiende vrienden die we achterlaten. De wereld is klein en het leven lang. Don't know when, don't know where, but we'll meet again.

Op naar Anders en Beter.