Maandag 7 Maart

Omdat ik de voorbije twee weken allerhande excuses vond om het tweede deel niet aan te vatten, hebben we hier ten huize Tianping een nieuw regime ingesteld. Vanaf vandaag mag de Aanstaande Schrijver het toilet niet opzoeken vooraleer een pagina op papier staat. Ik kan je verzekeren dat er dan meteen de juiste prioriteiten gesteld worden.

Het weer werkt ook mee, 't is voorbij met de eeuwige regen en de zon gutst over Shanghai. De plantjes in mijn kamertje dat uitgeeft op het Zuidoosten genieten ervan, alsmede hun baasje.

Dinsdag 8 Maart

De aanstaande schrijver heeft al meer boeken verkocht dan bladzijden geschreven. De teller staat nu op 70.

Mijn verkoopsstrategie gaat als volgt: (willekeurige conversatie)

- Waar werk jij?

- Ik werk thuis, ik schrijf een boek.

- Wat, een boek? fantastisch!

- Jaja.... (15 minuten uitweiding over de inhoud van het boek en de vreugde van het schrijven)

- Waaaw, dat boek ga ik zeker kopen. Wanneer komt het uit?

- Wel... eigenlijk is de voorverkoop al gestart, beken maar kleur en laat de cash zien

Woensdag 9 Maart

Soms moet een mens geluk hebben. Norah Jones, een R&B zangeres die ik ken uit oude Humo's, passeerde vanavond in Shanghai. Er is veel te stoefen over Shanghai, maar dat het een cultureel centrum is, zou ietsje overdreven zijn. Behalve literatuur - enkele Veelbelovende Schrijvers hebben er hun standplaats - laten internationale artiesten de stad links liggen. Eén keer per jaar ongeveer passeert er hier een groepje dat we kennen, zo mochten we Morcheeba eens onverwacht begroeten, Laurent Garnier kwam een mooi plaatje draaien en Deep Purple rockte erop los zoals 20 jaar geleden. De kaars van Elton John lieten we aan ons voorbijgaan, en de Stones waren benauwd van Sars.

De tickets voor Norah Jones waren zoals altijd moeilijk te bemachtigen. Ik dacht dat het weeral het typische spel was: de goedkope tickets worden achtergehouden zodat eerst de dure de deur uitgaan. En veel dure tickets zijn gereserveerd voor zogenaamde VIPs maar belanden op de zwarte markt. Zoals bij Elton John zouden louche sjacheraars de tickets wel voor enkele tientallen kuai aan de deur aanbieden.

Dus wij paraat een half uur voor het concert. Het begon al slecht, de sjacheraars kwamen naar me toe om ticketen te kopen in plaats van te verkopen. Bleek dat gans het kot was uitverkocht. Dat zou dus een korte avond zijn, geen probleem, dan luisteren we wel nog eens naar de CD. Ik liep een beetje rond, in de hoop een deur te vinden die abusievelijk open stond. Natuurlijk niet, maar ik zag wel de persingang waar portrettentrekkers, filmmannen en De Nobele Schrijvende Pers een speciale plakker kregen. Ik hoorde daar een heerschap de naam van zijn gazetje verkondigen, en hij kreeg zowaar een sticker, en ook voor zijn lief.  Ik vroeg hem sluiks of hij nog een plakker kon versieren, maar hij knikte alleen van 'nee, en maak dat je wegkomt'. No problem, we gingen toch juist weg.

Net na het begin van het concert, nu komt het, onderweg naar mijn fietsje, zaten die twee op een muurtje. Bleek dat ze helemaal geen journalisten waren, en gewoon gebluft hadden, maar eenmaal binnen zodanig stonden simpel te doen dat ze weer uit de zaal gezet waren. De plakker hadden ze nog, en ik kon ook wel eens proberen. Die kerel aan de ingang voor VIPs herkende meteen mijn Schrijverskop, wilde wel nog eventjes mijn sticker zien en dan: hopla, binnen.

Een ervaring rijker, genoot de Durvende Schrijver van het clandestiene genot. We wisten het nog uit onze studententijd: als het niet mag, is het altijd toffer - Is 't voor niet, dan smaakt het dubbel lekker!