Maandag 25 April

Dit is het uitzicht waar ik de voorbije maanden op gekeken heb. Met dit verschil dat vaak niet een volle bladzijde op het scherm stond. In de ramen aan de andere kant van het steegje piept af en toe een buurman en buurvrouw die een potje noodles slurpt of een afwas doet. Een badkamer ligt jammer genoeg niet in mijn gezichtsveld. De stengels waren eerst groen, toen dor, en nu zit de groene scheut er alweer goed in.

Dinsdag 26 April

Een zwarte dag voor de sinologie. Vandaag heb ik definitief besloten om met Chinese les te stoppen, het is echt vechten tegen de bierkaai. Het doet pijn om voor de eerste keer een project op te geven, maar het is echt geen avans. De voorbije negen maanden heb ik veel maar nog altijd niet genoeg gestudeerd om vooruit te gaan in dat taaltje. Vroeger kon ik juist niet genoeg woordenschat om over iets meer dan het weer te kunnen  converseren, nu heb ik mijn onkunde uitgebreid tot net niet genoeg karakters om zelf iets te kunnen lezen. Na drie pogingen hoop ik dat ik mij nu niet meer laat vangen. Ik probeer er liever niet aan te denken dat ik met dezelfde moeite vier Europese talen had kunnen spreken.

Woensdag 27 April

HET MANUSCRIPT IS AF. AF. AF. Voorlopig toch, nu natuurlijk nog 100 keer alles veranderen. Ik zoek ook nog een beklijvende slotzin. Zo eentje die de lezer doet opkijken en een kwartier voor zich uitstaren alvorens het boek dicht te klappen.

Even recapituleren. 34 weken voor 71,000 woorden, dat zijn 2,000 en oneffen per week of een dikke 400 woorden per dag (in het weekend werkt alleen het onderbewuste deel van de Schrijver dus die dagen tellen niet mee). Dat is ongeveer een half A4 blad per dag. Dus eigenlijk is dat niet veel, of juist wel veel. Want iedere dag moeten er wel 400 woorden staan. Allee, pakt 500 want er sneuvelen er nogal wat op het slagveld der clichés en nutteloze uitweidingen. En die woorden moeten dan liefst nog een beetje samen horen in een verhaaltje en het eerste woord moet 34 weken later nog steeds logisch passen bij het eenenzeventigduizendste.

Donderdag 28 April

Het zwarte gat lonkt. Wat nu geschreven? 'Laat me niet in de steek!' roept mijn hoofdpersonage net voor ik badend in het zweet wakker wordt. 'Als je mij niet opschrijft, heb ik nooit bestaan,' schreeuwen prachtige zinnen als ik over straat loop.

Om dit soort gedachten de kop in te drukken, moet de Volschreven Schrijver snel terug de samenleving induiken om de staat van geestelijke verdoving weer op te nemen. Als de wetten van de maatschappij weer de bovenhand op het loslopende gefantaseer krijgen, zal het wel rap gedaan zijn met dat literaire gedoe.

Vandaar dat het startschot gegeven is voor commerciële activiteiten ter promotie van het Geschreven Kunstwerk. De Uitgeverzoekende Schrijver is begonnen met een direct mail campagne om de voorverkoop aan te zwengelen. We staan al enkele weken rond de 150. Dat is dus 150 keer bedankt aan die mecenassen die nu allemaal vrienden voor het leven zijn.

Vrijdag 29 April

Wim, ex-Shanghainees en nu Torinees, heeft de Italiaanse verkiezingen op de voet gevolgd en illustreert op zijn website de absurde verkiezingen aldaar met een leuke bloemlezing van verkiezingsaffiches.